Конвейер репрессий. 29-летнюю жительницу Лиды осудили по «делу Гаюна». «Беларусь превращает пытки в публичное зрелище»

29-летнюю жительницу Лиды осудили по «делу Гаюна»

Маргарите Ясевич 29 лет, она родом из Лиды, пишет Наша Ніва. В 2018‑м закончила исторический факультет БГУ по специальности «Музейное дело и охрана историко-культурного наследия».

В последние годы девушка живет в Самохваловичах под Минском.

Ясевич осудили по ч. 1 и ч. 2 ст. 361‑4 УК («содействие экстремистской деятельности»). Похоже, что ее преследование связано с «делом Гаюна». Приговор — домашняя химия, но точный срок неизвестен.

Сусветная арганізацыя супраць катаванняў: «Беларусь ператварае катаванні ў публічнае відовішча»

Сусветная арганізацыя супраць катаванняў (ОМСТ) апублікавала брыфінг, у якім распавядаецца пра тое, як беларускі рэжым ператварыў публічную дэманстрацыю прымусовых прызнанняў у жорсткі інструмент псіхалагічных катаванняў і палітычных рэпрэсій.

Як адзначае Вясна, новыя даныя паказваюць, што цяпер праўладныя СМІ Беларусі транслююць вымушаныя прызнанні па дзяржаўным тэлебачанні, YouTube і Telegram-каналах, часта з выкарыстаннем патрыятычных вобразаў і сенсацыйных сюжэтаў.

Ахвярамі становяцца актывісты, журналісты, студэнты і звычайныя грамадзяне, якіх здымаюць на відэа цягам некалькіх гадзін пасля затрымання, а яны зазнаюць пагрозы, фізічны гвалт і прыніжэнні.

Гэтыя відэаролікі служаць для запалохвання грамадства і ўціску іншадумства, і такім чынам катаванне ператвараецца ў інструмент дзяржаўнай прапаганды.

Эмацыйная траўма, сорам і сацыяльная ізаляцыя могуць захоўвацца яшчэ доўга пасля таго, як відэа будзе апублікавана ў інтэрнэце. Многія асцерагаюцца, што гэта нанясе непапраўную шкоду іх рэпутацыі і сем’ям.

«Беларусь ператварыла прымусовыя прызнанні ў інструмент псіхалагічнай вайны, — заявіла Эвіндар Басбога, супрацоўніца па правах чалавека OMCT. — Гэта не спантанныя запісы. Дзяржава вырабляе, рэжысіруе і распаўсюджвае іх, каб прычыніць максімальную шкоду. Гэтыя здымкі адпавядаюць крытэрам жорсткага абыходжання ў адпаведнасці з міжнародным правам і ў некаторых выпадках могуць даходзіць да ўзроўню катаванняў».

Праз пяць гадоў пасля рэпрэсій 2020-га сітуацыя ў Беларусі застаецца адным з самых сур’ёзных крызісаў у галіне правоў чалавека ў Еўропе.

Вытворчасць і распаўсюджванне відэазапісаў прымусовых прызнанняў у прамысловых маштабах стала адным з самых яркіх сімвалаў гэтага крызісу.